Clipphanger

Ons zonnestelsel is miljarden jaren geleden ontstaan. Destijds was de aarde nog een soort chilisaus: vloeibaar en ontzettend heet. Die kolkende bende werd toen al bijeengehouden door onze grote vriend de zwaartekracht. Die trekt vanuit het middelpunt van de aarde ieder uitsteeksel onmiddellijk naar binnen en dan krijg je dus een bol. In de loop der tijd is de buitenkant van die vloeibare aarde gelukkig gaan stollen, en zo kregen wij: één leefbare aardbol, klaar voor menselijk gebruik. Door die enorme zwaartekracht zijn er dus geen vierkante planeten. De hoeken zouden simpelweg naar het midden rollen. En zo verandert je dobberende dobbelsteen toch weer in een kosmische knikker. Alleen bij hele kleine hemellichamen is de zwaartekracht zo gering dat ze hun afwijkende vorm kunnen behouden. Zoals de planetoïde Eros, die de vorm heeft van een overmaatse voetbalschoen. Kan die mooi spelen met onze aardbol. En onze eigen Moeder Aarde mag een hemel(s)lichaam hebben, ze is toch – zoals de meeste moeders trouwens – niet perfect rond. Doordat ze al sinds mensenheugenis om haar eigen as draait, is ze bij haar polen ietsje afgeplat. Daardoor is een reis om de wereld via die polen zo’n 43 kilometer korter dan via de evenaar. Maar wel een flink stuk kouder.