Interview met kapper Marko

 

Het is superdruk in de kapperszaak. Na de lockdown voor kappers - de periode dat wij dicht moesten - lijkt het hier altijd Kerstmis. Het is al die tijd superdruk gebleven.

 

 

Normaal maakten we Hoofdzaken tussendoor. Dan nemen we een deel op, knip ik weer klanten in de salon en nemen we weer een deel op. Dat is fijn schakelen. Deze zomer hebben we voor het eerst alles in één keer opgenomen, dus heb ik een maand lang in Amsterdam gezeten. Ik moet zeggen dat dat ook wel heel erg goed werkte. Dan ben je volledig daarmee bezig en heb je toch een andere ontspanning na de opname.

 

 

Hoe vond je dat, dat alles in één keer opgenomen werd?
Ik vond het wel een hele fijne afwisseling om eens een maand vol met Hoofdzaken bezig te zijn. Ik noem dit eigenlijk een fantastische vakantiebaan. De leukste vakantiebaan die ik ooit heb gehad.

 

 

Hebben jullie ook extra maatregelen genomen voor het filmen?
Het fijne was dat kappers toen nog geen mondkapjes op hoefden. Anders werd het visueel een beetje onaantrekkelijk: dan zit ik op de achtergrond met een mondkapje op. Het hele productieteam van Hoofdzaken liep wel rond met een mondkapje. In de Hoofdzaken salon zit ik helemaal alleen met een kind, dus dat was fijn. Het was alleen anders om geen hand te geven maar een elleboog of een boks.

 

“Als ik nou wel een mondkapje op had gemoeten konden we het mooi in alle landen nasynchroniseren, haha! Daar zaten ook wel weer kansen in; je moet niet in problemen denken.”

 

 

Je mag sowieso geen aflevering missen! Maar houdt de dieren in de gaten… Het was erg spannend want er kwamen verschillende dieren in de studio. Die dieren hebben ook een leuke invloed op het gesprek. Maar ik kan alvast verklappen dat ik ze niet heb geknipt.

 

We wilden er met dit seizoen nog meer naartoe dat het open en eerlijke tv is. Ja, het is soms heftig en verdrietig, maar het is óók leuk. De strekking is dat kinderen eerlijk, ongecompliceerd en zonder oordeel kunnen vertellen wat ze willen vertellen. Niets meer en niets minder. Het heeft voor mij de klassieke Achterwerk in de kast vibe en dat vind ik gewoon te gek!

 

 

Er zijn genoeg verhalen die er echt uitspringen voor mij, maar dat is te veel om op te noemen. Ze gaan nu allemaal door mijn hoofd heen en dan denk ik: ‘dat was echt te gek.’ 

 

Wat me vooral bijblijft en me iedere keer weer verrast is hoe flexibel kinderen zijn en hoe ze echt in oplossingen denken. Ik denk dat we daar ook allemaal veel van kunnen leren. Die kinderen komen daar niet om te vertellen wat voor grote problemen ze hebben. Vaak komen ze vertellen dat ze een probleem hebben, of hebben gehad, en hoe ze daar mee zijn omgegaan. Ik sta er toch altijd van te kijken hoe ze, vaak ook wel met hulp van anderen, toch altijd wel een oplossing vinden. Hoe groot of hoe klein het probleem ook is.

 

 

Je leuk he! Pardon my French, ik zeg altijd maar dat we de Oscars onder de kinderprogramma’s hebben gewonnen.

 

Het was al helemaal te gek dat we genomineerd waren, dat hoorde ik allemaal tijdens de lockdown voor de kappers. Vervolgens gingen wij weer open en was ik echt hartstikke druk bezig in de salon.

 

Toen werd ik gebeld door onze dolenthousiaste regisseur Menno Otten en hij vertelde dat we een fantastische prijs hadden gewonnen. Maar ík dacht alleen maar: ‘ik ben mijn zaak aan het redden, het zal wel!’ Toen zei hij: maak nu toch maar een fles champagne open, want dit is echt fantastisch. ’s Avonds heb ik het toch maar even goed opgezocht en hij had inderdaad gelijk. We hebben de Oscars van de kindertelevisie; een wereldwijde prijs! Dat was en is nog steeds te gek.

 

Vervolgens dacht ik wel: ‘potverdorie. Nu hebben we een mooi programma, winnen we een wereldprijs en is er geen feest en geen receptie! Heb ik weer, haha!’.

Maar dat maakt niet uit. Het is te gek dat het is opgepakt en internationaal op de kaart is gezet. Apetrots, op een prijs die ik nog niet kende! Echt heel erg bijzonder.

 

 

We waren toen iedere dag, zeven dagen per week van 9 uur tot 21 open om alle klanten die graag weer naar de kapper wilden te knippen. En dan hoor je ineens dit. Ik kan altijd goed schakelen maar deze was even moeilijk. Dit gaf me echt ongelooflijk de drive om weer het vertrouwen in de toekomst te hebben. We hebben de drukte weer in de zaak en we hebben een prijs gewonnen. Wat voor problemen heb ik nou eigenlijk dacht ik. Helemaal geen. Het zijn hele bijzondere tijden maar dat relativeerde ook weer ontzettend.

 

 

Ja, wie zou ik dan toch eens graag in de kappersstoel willen hebben… Zullen we dan beginnen met onze koning een fatsoenlijk kapsel aan te meten? Als ik toch mag kiezen wie ik wil? Laten we dan maar lekker Willem in de stoel zetten!

 

 

Ik zou hem sowieso wat tips geven hoe hij het wat beter in model kan brengen.