Anne Frank in concentratiekamp Bergen-Belsen

Dit is het verhaal van Anne Frank en de onderduikers van het Achterhuis nadat ze zijn ontdekt en gearresteerd. Na twee maanden in Auschwitz wordt Anne eind oktober 1944 samen met Margot geselecteerd voor vertrek naar kamp Bergen-Belsen in Duitsland weer in de trein. Maar dit keer zonder haar moeder. Ze mag niet mee en blijft achter in Auschwitz. Anna zal haar nooit meer terugzien. Op 3 november 1944 komt Anne aan in Bergen-Belsen. Ze moet over de lichamen heen stappen van mensen die de reis niet hebben overleefd. Bergen-Belsen, in het noorden van Duitsland, is net zo'n hel als Auschwitz. Maar het is een puinhoop hier. De nazi's hebben het niet meer in de hand. Er is geen slaapplaats meer over. Dus moeten Anne en Margot in een tent slapen. Het stormt, het is ijskoud. Ze missen hun vader en moeder vreselijk. Als Anne en Margot eenmaal in een barak terechtkunnen, zitten ze binnen de kortste tijd onder de luizen. Alles is smerig en er zitten veel te veel vrouwen op elkaar en luizen brengen de vlektyfus over. In dit kamp hoeft Anne niet te werken, maar dat is eigenlijk ook geen pretje, want wat moet je doen? De vrouwen liggen zich maar wat te vervelen of ze zingen samen liedjes. Je moet toch wat. De nazi's weten dat ze de oorlog aan het verliezen zijn. En ze zijn in paniek. Eigenlijk is het hun bedoeling om zoveel mogelijk gevangenen te laten sterven voordat de Russen uit het oosten en de geallieerden uit het westen Duitsland komen veroveren en de kampen vinden. Ze laten de gevangenen volledig aan hun lot over en delen amper nog soep uit of brood. En ze verzinnen nog iets anders. We laten de vrouwen uren buiten op appèl staan voor niks. Ook de zieken moeten meedoen. Die moeten uit de ziekenbarak komen om uren op de bevroren grond te staan, vaak op blote voeten. Wie omvalt, wordt doodgeschoten of vriest dood op de grond. Op die manier gaan er nog meer mensen dood. Ze waren er al bang voor. Margot wordt ziek. De vlektyfus, een vreselijke en besmettelijke ziekte waar duizenden mensen in de kampen aan lijden en waar je aan doodgaat zonder medicijnen. Ook Anne wordt ziek en er zijn geen artsen of verpleegsters die de meisjes kunnen komen helpen. Ze heeft hoge koorts en zit onder de rode vlekken, voelt zich doodziek en ze weet dat haar einde nadert. Margot en Anne sterven in februari 1945 onder vreselijke omstandigheden door vlektyfus. Toen de geallieerden op 15 april 1945 Bergen-Belsen bevrijdden en het kamp met tanks binnenreden, wisten ze niet wat ze zagen. Overal uitgemergelde mensen, lopende geraamtes. Sommige mensen wogen nog maar 30 of 35 kilo. Er zaten nog tienduizenden gevangenen vast in het kamp. Allemaal uitgeput of doodziek. In de dagen direct na de bevrijding zijn er naar schatting zo'n 14.000 mensen alsnog gestorven, omdat ze te verzwakt waren en niet meer konden worden gered.