Waarom zijn games zo verslavend?

Och jij bent het. Om te checken waarom videogames ontzettend verslavend kunnen zijn, gaan we onze proefpersonen vandaag in een levensgroot computerspel zetten, een real-life game. Ja, en om erachter te komen wat games nou zo verslavend maakt, gebruiken we eeneiige tweelingen en de helft van die eeneiige tweelingen krijgen een speciale gamebehandeling. Ons testteam bestaat er twee tweelingen die exact dezelfde eigenschappen hebben. We halen de zussen uit elkaar. Ze spelen niet met, maar tegen elkaar. Goed, kijk eens. Hier zijn jullie wapens. Zijn jullie er klaar voor? Zo, dat begint al goed. Doet het. Zijn jullie er klaar voor? Zeker? Ja. Oké, dan mogen jullie een plekje gaan zoeken hier ergens in de hal en dan gaan we zo beginnen. Succes! Team geel heeft op hun geweer een speciaal monitor gemonteerd gekregen. Daar op krijgen ze straks allemaal van die typische videogamebeloningen te zien. Ja, precies. En wij kunnen dus vanaf hier precies zien wat er gebeurt. We kunnen alles in de gaten houden en we kunnen ook vanaf hier die gamebeloningen instarten. Kijk hier bam lekker of hier score. Het gaat helemaal niet om die punten, het gaat erom dat we willen weten wat die beloningen doen met hun game-ervaring. Zijn jullie er klaar voor? Ja. Oke. 3, 2, 1, go! De tweelingen beginnen lekker op elkaar te schieten. Team geel krijgt dus tijdens het spel speciale gamebeloningen op een monitor te zien. Team rood krijgt dit niet. Tijdens dat gamen is dat brein hyperactief. Alle aandacht moet gaan naar de opletten waar de tegenstander zit, maar ook waar je zelf zit. Maar het gutst nu van de adrenaline en het dopamine van het plezier wat ze ervaren. Oh raak! Oe dit was echt een headshot. Tien punten. Maar geldt dat voor beide teams? Of is er een verschil door de speciale gamebehandeling? Raak. Bam. Honderd. Nou het is nu wel genoeg geweest denk ik. Ja, man ik ben echt kapot. Oke ladies, leg jullie wapens maar neer en kom naar het midden van de hal. Nou team geel, dat was een lekker potje. Zeker. Nu ga ik jullie een paar vragen stellen en dat is voor dit onderzoek. Janouk gaat straks aan team rood diezelfde vragen stellen en dan kunnen we die antwoorden vergelijken en misschien wat conclusies gaan trekken. Op een schaal van 1 tot 10. Als jullie moeten aangeven hoe leuk jullie dit vonden, wat zou je het dan geven? Nou, ik denk echt een negen. Nou ik denk een 9,5. En op een schaal van 0 tot 10. Hoe leuk vond je het? Wel een zeven. Ja, ik zou zeggen een 7,3. Hoe graag hadden jullie nog door willen spelen? Negen, bijna tien denk ik echt. Ja, ik denk ik denk ook wel 9,2. 9,2. Ja interessant. Nou het zijn goeie scores. Nou, het duurde best wel lang voor mijn gevoel en ik had het ook best wel erg warm dus ik denk wel een vijf. Dus je hoefde niet heel erg graag nog door te gaan. Nee, niet per se. Ja, ik vind het ook wel voldoende want ik vond het wel leuk. Alleen, nadat ik een beetje merkte dat het niet zo heel goed ging ja toen wou ik er eigenlijk wel mee stoppen. Dus ik zou zeggen een 5,5. Hoe lang heeft het potje geduurd? Nou, volgens mij wel kort. Ik denk ja, het voelde niet zo lang. 8 minuten of zo? Tien. Tien minuten denk ik. Ja, 20 minuten, 25 minuten of zo. Ja, ik denk ook zoiets. Kwartiertje, 20 minuten. Team geel, jullie speelden in een soort videogamemodus vandaag, jullie hadden zo'n monitortje. En er kwamen van die typische gamebeloningen op te staan. Extra punten voor een headshot of voor goeie sneakskills. Ja, jullie kregen eigenlijk niks te zien. Nee, nee. Gelukkig ging het daar ook niet om. Wat wij eigenlijk wilden testen is of die speciale game-effecten die jullie beleving zou beïnvloeden. Nou en wat blijkt? Het team met de extra game-elementen heeft het spel als leuker gewaardeerd dan team rood. Ja, en jullie hadden ook het gevoel dat je veel minder lang aan het spelen was dan team rood. Time flies when you're having fun. Kraakhelder resultaat. Ja precies. Dus het lijkt erop dat die gamebeleving in jullie ervaring is ook wel echt heeft beïnvloed. En dat blijkt ook uit onderzoek. Het zijn precies dat soort geen dingen zoals extra punten krijgen of het vinden van zeldzame wapens of het unlocken van nieuwe levels die een spel zo verslavend kunnen maken. Tijdens het gamen maakt je brein veel stofjes aan, waaronder deze drie: adrenaline, endorfine en dopamine. Endorfine en dopamine horen bij het beloningssysteem in de hersenen. Deze stofjes hebben een verslavende en aantrekkende werking. Te veel gamen kan dus leiden tot een gameverslaving. Wanneer je stopt met spelen zakt de concentratie van deze stofjes weer naar een normale waarde en de gamer krijgt last van afkickverschijnselen. Daardoor wil je weer gaan gamen om dat fijne gevoel te ervaren. En als je dan eenmaal gameverslaafd bent, dan raak je in een sociaal isolement en word je eenzaam. En om dat eenzame gevoel te vergeten ga je juist nog meer gamen.